Auto dla dziada

[Chloru]

Oj panowie, no i obudziliście mnie z zimowego snu...

O wstałeś... opony chociaż na letnie zmień.

[bojar]

Bilex- Jeden temat w którym jeszcze coś się dzieje, nie czepiaj się. Dasz im bany ( a wydaje mi się, że panowie nie przekroczyli granic), to tych niewielu czytających już w ogóle nie będzie miało po co tu zaglądać.

[stach22]

stach22, widzę, że jeszcze się powstrzymujesz jako tako...

Bo wiesz, „chamstwu trzeba się przeciwstawić kulturom i godnościom osobistom”

[bojar]

Wbij se do makuwy,

[stach22]

Wbij se do makuwy,

Anal-fabeta?


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[Jaca68]

BMW XM ze złotymi listwami: Krzyk luksusu, czy krzyk rozpaczy?
Wyobraź sobie scenę: ulice Lublina, spokojny wieczór, ptaki śpiewają, a tu nagle z rykiem V8 wjeżdża Ono – BMW XM ze złotymi listwami. To nie samochód, to manifest. To krzyk: „Patrzcie na mnie, mogę sobie pozwolić na milion złotych i gust rodem z katalogu akcesoriów tuningowych z 2005 roku!”
Te złote listwy, błyszczące jak zęby celebryty na gali disco polo, są jak neonowy billboard: „Jestem drogi i nie boję się tego pokazać!”. Ale spójrzmy prawdzie w oczy – ten grill, wielkości małego województwa, wygląda, jakby ktoś próbował zaprojektować radiowóz dla Transformersów, ale zapomniał o proporcjach. To nie są już „nerki” BMW – to są płuca klasy premium, które mogłyby zasysać małe planety. A złote akcenty? Jakby projektant rzucił na deskę kreślarską garść biżuterii z bazaru i powiedział: „Dobra, to będzie luksus”.
XM wjeżdża na parking, a inne samochody odwracają wzrok ze wstydu. Nawet Fiat Panda z 1998 roku szepcze do sąsiada: „Stary, ja przynajmniej nie udaję, że jestem dziełem sztuki”. Złote listwy migoczą w słońcu, oślepiając przechodniów, a podświetlany grill „Iconic Glow” wygląda, jakby auto chciało powiedzieć: „Nie tylko jestem brzydki, ale mogę być brzydki po ciemku!”.
Kierowca? Oczywiście w okularach przeciwsłonecznych (choć jest pochmurno) i z pewnością siebie, która mówi: „Krytykujcie, ile chcecie, i tak was nie stać”. Ale gdzieś w głębi duszy nawet on wie, że ten samochód to estetyczny odpowiednik krzykliwego garnituru w panterkę – wszyscy na niego patrzą, ale nikt nie chce być w jego skórze.
BMW XM ze złotymi listwami to dowód, że odwaga w designie czasem graniczy z brawurą. To auto, które nie pyta, czy ci się podoba – ono żąda, żebyś miał o nim opinię. I choć jedni widzą w nim krzyk luksusu, dla innych to po prostu krzyk rozpaczy nad upadkiem subtelności. Ale wiecie co? W świecie, gdzie każdy chce być zauważony, XM wygrywa – bo tego potwora nie da się zignorować. Nawet jeśli bardzo, bardzo byś chciał.

Fajny ten grok.

[Jaca68]

BMW XM ze złotymi listwami: Król kiczu na czterech kołach
Wyobraź sobie, że jesteś w Lublinie, popijasz kawę na rynku, a tu nagle ziemia drży, ptaki uciekają, a z oddali nadciąga TO – BMW XM ze złotymi listwami. To nie samochód, to mobilny paw, który wypadł z planu filmowego o złotej erze disco polo. Złote listwy błyszczą tak, że satelity NASA zmieniają orbitę, żeby nie oślepnąć, a przechodnie zakładają okulary spawalnicze. To auto nie jeździ – ono paraduje, jakby właśnie wygrało casting na główną rolę w sequelu „Złotopolskich”.
Ten grill? Nie, to nie grill. To brama do innego wymiaru, gdzie proporcje nie istnieją, a estetyka poszła na urlop. Dwie gigantyczne „nerki” wyglądają, jakby XM chciało połknąć cały pas ruchu razem z tirami i rowerzystami. A złote wstawki? Jakby projektant w przypływie szaleństwa rzucił na deskę kreślarską złotą farbę z dyskontu i krzyknął: „Luksus? Załatwione!”. Dodaj do tego podświetlaną atrapę „Iconic Glow”, która nocą świeci jak reaktor w Czarnobylu, i masz auto, które mówi: „Nie tylko jestem brzydki, ale mogę być brzydki w 4K!”.
Na parkingu XM wygląda, jakby reszta samochodów urządziła strajk wstydu. Stary Golf szepcze do Passata: „Ja przynajmniej nie wyglądam jak trofeum z wiejskiego wesela”. Nawet Dacia Logan, ta ikona praktyczności, przewraca oczami i mruczy: „Dobra, ja się poddaję, to jest nowy poziom”. 23-calowe felgi (opcja za jedyne 15 800 zł) dudnią, jakby auto miało w bagażniku subwoofer na pół ulicy, a złote listwy migoczą, jakby chciały wysłać sygnał SOS do kosmitów.
Kierowca? W skórzanej kurtce, z fryzurą na żelu, jakby czas zatrzymał się w 2003 roku. Patrzy na świat przez przyciemniane okulary i z miną, która mówi: „Krytykujcie, hejterzy, i tak jeżdżę milionem na kołach”. Ale w głębi duszy nawet on wie, że to auto to estetyczny odpowiednik założenia skarpet do sandałów – na sterydach.
BMW XM ze złotymi listwami to król kiczu, który nie prosi o uwagę – on ją wymusza, jak nachalny wujek na imprezie, który koniecznie musi zaśpiewać „My Way” po trzech kieliszkach. To samochód, który wygląda, jakby zaprojektował go algorytm po obejrzeniu wszystkich teledysków z Dubaju i tutoriali „Jak błyszczeć w tłumie”. Czy jest brzydki? O, tak. Ale w tym szaleństwie jest metoda – bo tego złotego potwora nie zapomnisz, nawet jakbyś bardzo chciał. I to chyba jedyny przypadek, kiedy kicz kosztuje milion złotych i ma 748 koni mechanicznych. Brawo, BMW, brawo.

[Jaca68]

No dobra finalna wersja.

BMW X1 ze złotymi listwami: Dentysta Stach i jego złoty koszmar na kółkach
Wyobraź sobie spokojny poranek w Lublinie. Gołębie gruchają na rynku, babcie sprzedają kwiaty, a tu nagle z hukiem silnika i blaskiem godnym Oscara wjeżdża TO – BMW X1 ze złotymi listwami, za kierownicą sam Dentysta Stach, lokalna legenda wiertła i kiczu. To nie samochód, to mobilna reklama kliniki stomatologicznej, która krzyczy: „Wybielę ci zęby i życie, tylko patrz na mój błysk!” Złote listwy świecą tak, że uliczne latarnie gasną z zazdrości, a przechodnie wyciągają okulary przeciwsłoneczne, choć jest pochmurno.
Ten grill? Och, to nie grill, to portal do krainy, gdzie smak poszedł na emeryturę, a umiar nigdy nie istniał. „Nerki” X1 są tak wielkie, że mogłyby zasysać kurz z całego województwa lubelskiego. A złote akcenty? Jakby Stach, w przerwie między plombami, chlusnął na auto złotą farbą z Castoramy, mrucząc: „Pacjentom się spodoba, to premium!”. Dodaj do tego podświetlaną atrapę, która nocą miga jak choinka na sterydach, i masz auto, które mówi: „Jestem brzydszy niż rentgen twojej szóstki, ale patrz, jak błyszczę!”.
Na parkingu pod Biedronką X1 Stacha wygląda, jakby inne auta chciały złożyć petycję o jego eksmisję. Stara Skoda Fabia szepcze do Fiata Pandy: „Ja przynajmniej nie wyglądam jak trofeum z teleturnieju z lat 90.”. Nawet dostawczy Żuk, relikt PRL-u, przewraca oczami i burczy: „No, Stachu, przegiąłeś z tym złotem”. 20-calowe felgi (za skromne 10 000 zł) dudnią, jakby w bagażniku grał remiks disco polo, a złote listwy lśnią, jakby chciały wysłać sygnał do UFO: „Zabierzcie mnie stąd!”.
A Dentysta Stach? W białym kitlu, z fryzurą na brylantynę i złotym łańcuchem, który waży więcej niż jego rentgen. Siedzi za kierownicą z miną, jakby właśnie odkrył nowy sposób na bezbolesne borowanie. Patrzy na świat przez przyciemniane okulary i rzuca teksty w stylu: „Hejterzy? Niech sobie gadają, ja mam X1 i trzy gabinety!”. Ale w głębi duszy nawet Stach czuje, że to auto to estetyczny odpowiednik zakładania korony na ząb, który i tak trzeba rwać. To kicz w najczystszej formie, jakby X1 zaprojektował stylista po maratonie oglądania teledysków z Dubaju i serialu „Dynastia”.
X1 ze złotymi listwami to król lubelskich ulic, który nie prosi o uwagę – on ją terroryzuje, jak Stach z wiertłem w ręku, gdy mówi: „To nie będzie bolało!”. To samochód, który wygląda, jakby BMW zatrudniło do projektowania złotnika z bazaru i dało mu wolną rękę. Brzydki? O, tak, brzydszy niż rachunek za leczenie kanałowe bez znieczulenia. Ale Stach i jego złoty X1 mają gdzieś krytykę – oni błyszczą, jadą i sieją popłoch na rondach. I wiesz co? W tym absurdzie jest magia. Bo kto inny, jak nie Dentysta Stach, mógłby uczynić z małego SUV-a takie złote monstrum, które Lublin zapamięta na wieki? Szacun, Stachu, szacun.

[Chloru]

Skoro napisało to AI to należy to uznać za prawdę.

[stach22]

[Jaca68]

grok nie odpuszcza.
Stach, dentysta z osiedla, miał trzy miłości: swoje BMW X1, wiertło stomatologiczne i przekonanie, że jest królem szos. Jego X-jedynka, błyszcząca jak świeżo wypolerowany ząb, była jego dumą. Każdego ranka, zanim otworzył gabinet, głaskał maskę samochodu, szepcząc: „Dzisiaj znów pokażemy, kto tu rządzi”.
Naprzeciwko mieszkał sąsiad, Janusz, facet o gładkiej twarzy i wiecznym grymasie. Janusz niedawno sprawił sobie nowiutkie Volvo V60 Plug-in Hybrid, cacko pachnące salonem i ekologią. Stach patrzył na to auto z lekką zazdrością, ale wciąż rechotał pod nosem: „Hybryda? Moje BMW zje to na śniadanie!”. Ale była jeszcze jedna osoba w tej historii – córka Janusza, osiemnastoletnia Wiktoria, która wyglądała jak wyjęta z American Beauty. Kiedy przechodziła obok gabinetu Stacha, w zwolnionym tempie, z włosami powiewającymi na wietrze, Stach czuł, że jego serce bije jak silnik X1 na wysokich obrotach. Wiktoria czasem rzuciła mu spojrzenie, a Stach był pewien, że to podziw dla jego klasy, stylu i oczywiście BMW.
Pewnego dnia los postanowił zadrwić ze Stacha. Na światłach obok jego X1 ustawiło się Volvo Janusza. Stach spojrzał na sąsiada z wyższością, gazując silnik, aż przechodnie odwracali głowy. „Pokażę mu, gdzie jego miejsce” – pomyślał. Wiktoria stała na chodniku, obserwując scenę niczym sędzia w ulicznym wyścigu. Światło zmieniło się na zielone. Stach wcisnął gaz do dechy, ale… co to? Volvo, ta hybrydowa bestia, wystrzeliło jak rakieta! Janusz, z kamienną twarzą, zostawił Stacha w tyle, a X1 zawyło żałośnie, jakby samo nie wierzyło w tę klęskę.
Stach zatrzymał się na kolejnych światłach, czerwony na twarzy, z potem na czole. Spojrzał w bok, a tam Wiktoria. Jej wzrok, kiedyś pełen (jak mu się wydawało) uwielbienia, teraz był zimny jak sonda dentystyczna. Patrzyła na niego z politowaniem, jakby właśnie zobaczyła, jak jej idol przegrywa z własnym ojcem w jeżdżeniu ekologicznym cackiem. Volvo Janusza stało dumnie przed nimi, a z jego cichego napędu hybrydowego jakby buchała kpina.
Tego dnia Stach wrócił do gabinetu z podkulonym ogonem. Patrzył na swoje BMW zaparkowane pod domem i westchnął: „Może czas na X5… albo na nowego sąsiada”. Ale w głębi duszy wiedział, że Wiktoria już nigdy nie spojrzy na niego jak na króla osiedla. Króla, który przegrał z Volvo V60 Plug-in Hybrid.

[Chloru]

Zaskakujący Zwrot Akcji
Klęska na światłach z Januszem i jego cichym, ekologicznym Volvo V60 Plug-in Hybrid była dla Stacha niczym cios prosty w jego motoryzacyjne ego. Spojrzenie Wiktorii, pełne politowania, bolało bardziej niż jakikolwiek ubytek. Tego wieczoru, zamiast standardowej kontemplacji wyższości niemieckiej motoryzacji, Stach po prostu siedział w gabinecie, pogrążony w otchłani porażki.
„Może to znak?” – pomyślał, patrząc na zakurzone figurki aniołków. „Może to moje BMW, tak jak ja, potrzebuje… wsparcia?”
I wtedy, z czeluści zapomnianej szuflady, wypadła ulotka. „Wiejska Dyskoteka u Jóźka. W każdą sobotę. Muzyka, taniec, i te sprawy…” Stach zazwyczaj gardził takimi miejscami, ale desperacja potrafi zmienić perspektywę.
Spotkanie na Parkiecie (i Parkingu)
W sobotę wieczorem Stach, ubrany w koszulę z błyszczącymi cekinami (prezent od ciotki z Ameryki, „na specjalne okazje”), niepewnie wszedł do dusznego, rozbrzmiewającego disco-polo lokalu. Kiczowate lampki migały w rytm muzyki, a zapach potu mieszał się z nutami taniej wódki. To było królestwo Stacha w jego idealnej, choć nieco chaotycznej, odsłonie.
Gdy próbował przebić się przez tłum, jego wzrok przykuł… On. Młody chłopak, może dwudziestoletni, ubrany w koszulkę z wizerunkiem wilka wyjącego do księżyca. Ale nie koszulka zwróciła uwagę Stacha. To była czapka z daszkiem z logo BMW. I nie byle jakiego BMW! To było logo oldschoolowego E36, z lekko zardzewiałą ramką, ale z tym charakterystycznym, dumnym wyrazem.
Chłopak podszedł do Stacha, z uśmiechem odsłaniającym lekko krzywy ząb. „Cześć, jestem Piotrek. Widzę, że też jesteś fanem prawdziwej motoryzacji! Moja E36 czeka na parkingu, klasyk nie do zajechania!”
Stachowi serce zabiło mocniej niż silnik X1 na wysokich obrotach. Nareszcie ktoś, kto rozumiał! Ktoś, kto doceniał prawdziwą duszę samochodu, a nie jego rocznik czy ekologiczny certyfikat!
Przyjaźń Kwitnie Na Twardym Zawieszeniu
Reszta wieczoru upłynęła na rozmowach o silnikach, modyfikacjach, problemach z rdzą i cudowności starych BMW. Piotrek opowiadał o każdym detalu swojej E36, o tym, jak sam wymieniał klocki hamulcowe i jak szpachlował nadkola. Stach, słuchając go, czuł, że oto znalazł bratnią duszę. Piotrek nie oceniał go za przegrany wyścig, nie patrzył z politowaniem. Wręcz przeciwnie – z podziwem słuchał opowieści Stacha o „prawdziwie sportowym zawieszeniu” w jego X1.
„Wiesz, Stachu,” powiedział Piotrek, gdy wychodzili z dyskoteki, „te nowe BMW to już nie to samo. Moja E36, to dopiero ma prawdziwie sportowe, twarde zawieszenie! Czujesz każdą nierówność, wiesz, że żyjesz!”
Stach spojrzał na Piotrka, a potem na jego starą, dumną E36. W jego oczach nie było już żalu po utraconym podziwie Wiktorii. Była iskra zrozumienia, a może nawet… głębokiej przyjaźni.
Gdy Stach wracał do domu, jego BMW X1 wydawało się nagle mniej ważne. Obok niego, w pasażerskim fotelu, siedział Piotrek, a w tle rozbrzmiewało wesołe disco-polo. Stach wiedział, że Wiktoria i jej ojciec, ze swoim Volvo V60 Plug-in Hybrid, nigdy nie zrozumieją tej więzi. Więzi opartej na wspólnej pasji do prawdziwego, twardego zawieszenia, na zrozumieniu i bezkrytycznym podziwie dla wzajemnych motoryzacyjnych (i życiowych) wyborów.
Od tamtej pory Stach i Piotrek stali się nierozłączni. Razem jeździli na zloty starych BMW, Piotrek pomagał Stachowi przy drobnych naprawach w jego X1 (ignorując jego zapewnienia o „niezawodności”), a Stach, w zamian, oferował Piotrowi darmowe przeglądy zębów. Ich przyjaźń, choć narodziła się z motoryzacyjnego kiczu, okazała się prawdziwa i trwała. Stach w końcu odnalazł kogoś, kto w pełni rozumiał jego osobliwą miłość do czterech kółek i jego niezachwianą wiarę w to, że jego decyzje motoryzacyjne są najlepsze na świecie. A Piotrek? Piotrek zyskał przyjaciela, który zawsze gotów był opowiedzieć o sportowym zawieszeniu, nawet jeśli nigdy nie ścigał się na torze.

[stach22]

Swoją drogą kiedyś za heliocentryzm można było spłonąć na stosie, dużo później Max Planck usłyszał od znanego profesora, żeby nie zajmował się fizyką, bo w niej już wszystko odkryto. Nie tak dawno temu, do końca lat 80tych większość szachistów i ówczesnych informatyków była zgodna, że komputer nigdy nie wygra z człowiekiem w szachy, (cytat z Kasparowa- „Komputer może obliczać warianty, ale nie dorówna kreatywności i intuicji człowieka.” ), aż zdarzył się mecz Gary Kasparowa z Deep Blue. Dziś powszechnie używa się silników szachowych i nikt nie ma podejścia do Stockfisha.

No ale czemu o tym mówię w tym wątku? No jak widać są dzisiaj jaśnie „oświeceni”, którzy mimo ,że powszechnie korzystają z czatów IA, jego syntezy informacji i jak widać powyżej abstrakcyjnej kreatywności, to nadal go deprecjonują twierdząc gdy fakty nie są po ich myśli, że czat napisze to czego oczekujemy. Są mądrzejsi niczym „wiejski dziad” z „Konopielki”Ciekawa jest ludzka natura. Chociażby wtedy, gdy deprecjator ocieplenia klimatu wybiera swoje auto od firmy dbającej o ekologię
Anyway, żeby być w zgodzie z tematem tego wątku, „auto dla dziada”? Volvo- jak najbardziej.

[Jaca68]

Volvo- jak najbardziej.

AI już wie. To śledzenie w ajfonie jest przerażająco skuteczne.
Stach, zhańbiony po przegranej z hybrydowym Volvo Janusza, nie mógł patrzeć na swoje BMW X1. Każdy rzut oka na auto, kiedyś jego dumę, teraz przywoływał obraz Wiktorii i jej politującego spojrzenia na światłach. „Koniec z tym!” – burknął pewnego wieczoru, sącząc lurę w gabinecie. Następnego dnia X1 zniknęło, a na podjeździe stało Volvo XC60, lśniące jak skandynawski sen o ekologii. „Teraz to ja jestem trendy” – mamrotał Stach, głaszcząc kierownicę niczym relikwię.
Pierwszego dnia z nowym wozem zauważył ją – Wiktorię, osiemnastkę jak z American Beauty, stojącą na chodniku z włosami falującymi w zwolnionym tempie. Tym razem jej wzrok nie był zimny. Uniosła brew, kącik ust drgnął, a Stach, pięćdziesięciolatek w kryzysie, uznał to za medal za styl. „Widzisz, mała, Stach wraca do gry” – pomyślał, napinając pierś w fotelu. Wiktoria rzuciła mu łaskawe spojrzenie i odeszła, zostawiając go z sercem w galopie.
Kilka dni później Stach, pod pretekstem „obczajania fury”, zaproponował Wiktorii przejażdżkę. Ku jego szokowi, zgodziła się. Siedziała obok, w kusych szortach, jak uosobienie jego fantazji. Klimatyzacja działała na pełnych obrotach, a jej cienka bluzka zdradzała sterczące sutki, jakby chciała podkreślić, że lato to nie jej klimat.
XC60 płynęło po osiedlu, Stach ględził o systemach bezpieczeństwa Volvo, a Wiktoria przewijała TikToka, udając, że słucha. Przejażdżki weszły w nawyk – wieczorne kółka, rozmowy o niczym, a Stach czuł, że młodnieje przy każdym jej uśmiechu.
Z czasem iskry zamieniły się w pożar. Wiktoria, z jej buntowniczym wdziękiem, zaczęła widzieć w Stachu coś więcej niż sąsiada z furą. Pewnego wieczoru, na parkingu pod lasem, granice pękły. Stach, żonaty dentysta, zapomniał o wszystkim – o żonie, o rachunkach, o sumieniu. Wiktoria spojrzała na niego, a jej uśmiech był jak starter. Pocałunek, a potem gorący romans, który mógłby spalić osiedle. Stach, pięćdziesięciolatek, szalał jak nastolatek, a Wiktoria bawiła się tą przygodą, jakby to był kolejny trend.
Ale był ktoś, kto zauważył. Kuba, dwudziestoletni syn Stacha, zazdrosny o Wiktorię od czasu, gdy rzuciła mu „cześć” . Kuba, wieczny student, od miesięcy wzdychał do sąsiadki, snując wizje wspólnych melanży. Gdy zobaczył ojca podwożącego Wiktorię w XC60, a potem ich ukradkowe spojrzenia, krew go zalała. „Stary, serio? Z moją Wiktorią?!” – warczał pod nosem, zaciskając pięści. Kuba zaczął śledzić ojca, zauważając wieczorne „przejażdżki” i podejrzane postoje. Janusz, ojciec Wiktorii, polerował swoje V60 w błogiej nieświadomości, a żona Stacha myślała, że mąż „ma nadgodziny”.
Stach, oślepiony romansem, nie widział burzy nadciągającej z własnego domu. Wiktoria, z tym samym łaskawym uśmiechem, którym obdarzyła jego Volvo, była jego narkotykiem. Ale Kuba, z zazdrością płonącą jak spojler w jego wysłużonym BMW, szykował zemstę. Stach nie wiedział, że jego sekret, jak stare BMW, wkrótce wyleci w powietrze – i to z ręki własnego syna.

[Chloru]

@stach22 w przerwie na pisanie prompta napisze Ci tylko, że z tego jak działa AI, jak go używać i na co zwracać uwagę zrozumiałeś dokładnie nic. Twój wpis to tylko potwierdza (po raz kolejny zresztą).

[Jaca68]

Ja tam nie wiem jak używać AI. Zapytałem tylko groka czy wie coś o użytkowniku forum stach22 i takie mi wypluwa codziennie.

[Chloru]

Jaca68, to żaden wstyd. To efekt Krugera-Duninnga.

[stach22]

Jaca, wiem że się doskonale bawisz, ale jednak nigdy nie zmniejszaj dawki bez konsultacji z lekarzem prowadzącym
Chlor, „wszystkowiedzącym” i „jasnieoświeconym” zazwyczaj dedykuję „na matematyka”

[Chloru]

To dobrze, że nie zadedykowałeś bo mógłbyś się jednak raczkiem wycofywać "bohaterze".

To, że ktoś wie od Ciebie w temacie więcej nie oznacza od razu, że jest wszystkowiedzący. Gdybyś jeszcze nie zauważył to zawodowo mi bliżej do AI o lata świetlne niż Tobie. I nie - nie jestem ekspertem, chociaż przeczytałem na ten temat o wiele więcej niż Ty oraz mam kontakt z ludźmi którzy zawodowo zajmują się różnymi dziedzinami AI. O szkoleniach z korzystania z LLM, wytycznych prawnych oraz kontraktowych nie chce mi się z Tobą gadać bo to jak rzucanie perły przed wieprze.

[stach22]

To dobrze, że nie zadedykowałeś bo mógłbyś się jednak raczkiem wycofywać "bohaterze".

To, że ktoś wie od Ciebie w temacie więcej nie oznacza od razu, że jest wszystkowiedzący. Gdybyś jeszcze nie zauważył to zawodowo mi bliżej do AI o lata świetlne niż Tobie. I nie - nie jestem ekspertem, chociaż przeczytałem na ten temat o wiele więcej niż Ty oraz mam kontakt z ludźmi którzy zawodowo zajmują się różnymi dziedzinami AI. O szkoleniach z korzystania z LLM, wytycznych prawnych oraz kontraktowych nie chce mi się z Tobą gadać bo to jak rzucanie perły przed wieprze.

No widzisz chlor, czasami najciemniej pod latarnią, czasami rzeczywistość przerasta „uczonych”

[Chloru]

Skoro tak piszesz to tak musi być Gwiazdo Lubelszczyzny.

[stach22]

Chlor, no już się tak nie dąsaj
Na pocieszenie i ewentualną zgodę mogę Ci powiedzieć, że jako chirurg dentysta jeszcze kilka lat temu nie wyobrażałem sobie zachowawczego leczenia zmian zębopochodnych a dziś z powodzeniem je stosuję w niektórych przypadkach
Za kilka lat nie będziemy sobie wyobrażać pracy bez AI szczególnie jeśli wejdą w powszechne użycie komputery kwantowe. Zakład?

[Chloru]

Za kilka lat nie będziemy sobie wyobrażać pracy bez AI szczególnie jeśli wejdą w powszechne użycie komputery kwantowe. Zakład?

Ja już teraz nie wyobrażam sobie takiej pracy. Jeżeli potrzebujesz jeszcze kilku lat to zrozumiem. Im człowiek starszy tym wolniej się uczy. Chętnie jednak posłucham co masz do powiedzenia o komputerach kwantowych, kubitach i ich trwałości itp.

[stach22]

Chlor, już tak mnie nie przeceniaj. Z trudem przebrnąłem przez „Kwantechizm” A.D. a i tak może 1/10 pojmuję
Jednak wierzę w kwantową rewolucję może jeszcze za życia

[Chloru]

Cóż mogę powiedzieć. Na laboratorium z fizyki ciała stałego robiliśmy tylko proste eskperymenty w stylu prostego xerografu. Nie było czasu na czytanie literatury popularnonaukowej ale może w wolnej chwili zajrzę i zobaczę co pamiętam ze studiów.